ఏప్రియల్‍ నెల క్రూరమైన మాసమా?

‘ఏప్రియల్‍ నెల అతి క్రూరమైన మాసం’ అన్న పదాలతో టి.ఎస్‍.ఈలియట్‍ రాసిన ప్రసిద్ధ కవిత ‘ది వేస్ట్ల్యాండ్‍’ మొదలవుతుంది. ఏప్రియల్‍ నెలని ఎందుకు క్రూరమైనదని ఈలియట్‍ ఎందుకున్నాడో తెలియదు గానీ, మేం కాలేజీ చదువులకి వచ్చినప్పుడు ఆ విధంగానే అన్పించేది. అదే నెలలో పరీక్షలు వుండేవి. ఫలితాలు వచ్చేవి. పాసై కొంతమంది ఆనందపడితే, సరైన మార్కులు రాక ఎంతో మంది బాధపడేవాళ్ళు. అప్పుడు ఈ పదప్రయోగం సరైందేనని అన్పించేది.
పదవ తరగతి చదవడానికి ముందు ఏప్రియల్‍ నెల వస్తుందంటే ఆనందం వేసేది. ఎందుకంటే సెలవులు వచ్చేవి. మేమే కాదు పిల్లలందరూ ఏప్రియల్‍ నెల కోసం ఎదురు చూసేవాళ్లు. చదువుల కోసం నుంచి విరామం దొరికేది. దాని గురించి ఆలోచిస్తే అవకాశం వస్తే, దేవుడు కరుణిస్తే నా చిన్నప్పటి కాలాన్ని పొందడానికి ఆ నిశ్చలమైన పగటి వేడిని, చల్లటి రాత్రులని తిరిగి పొందాలనిపిస్తుందో అది సాధ్యం కాదని అసాధ్యమని తెలుసు. అయినా మనస్సు అలా కోరుకుంటుంది.


మా చిన్నప్పుడు ఇప్పటి మాదిరిగా విహారయాత్రలు వుండకపోయేవి. కానీ చాలా హాక్ష్మీఇగా వుండేవాళ్ళం. నేను కుటుంబంలో తొమ్మిదోవాడిని. కాబట్టి నాకు మా అమ్మమ్మ వాళ్ళింటికి పోయే అవకాశం వుండకపోయేది. మా అక్కయ్య పిల్లలు అందరూ మా ఇంటికి వచ్చేవాళ్ళు. వాళ్ళందరూ తమ తాత వారింటికి వచ్చేవాళ్ళు. మా కుటుంబంలోని అందరికీ కేంద్రబిందువు మా ఇల్లే. అక్కలు, బావలు, పిల్లలతో ఇల్లు కళకళలాడేది. రాత్రిపూట బంగ్లామీద, బాదం చెట్టుకి కాస్త దూరంలో అందరమూ పడుకొని కథలు చెప్పుకోవడం ఎప్పటికీ మరిచిపోలేని అనుభవం. లవకుశుల వేషాలు వేయించడం, ఆటలు పాటలు ఇట్లా ఎన్నో వుండేవి.
మామిడిపండ్లు, ముంజలు, కొత్తమామిడి కాయ తొక్కు, పేదరాశి పెద్దమ్మ కథలు, దయ్యాల భూతాల కథలతో భయాలు, భయాలని పోగొట్టడానికి ఆంజనేయ దండకం ఎన్నని చెప్పేది.


అప్పుడప్పుడు నవారు మంచాలని లాగడంలో అక్కలకి అన్నలకి సహాయం చేయడం లాంటి పనులు కూడా చేసేవాళ్ళం. ఎలాంటి బాదరాబందీ లేకుండా హాయిగా తిరిగేవాళ్ళం. సాయంత్రం పూట మామిడి తోట దగ్గరికి వెళ్ళడం, మా ఇంట్లో దొడ్లో మా బర్రెలతో, కోడి పిల్లతో ఆడటం ఇట్లా ఎన్నో వుండేవి. మధ్యాహ్నం పూట మాత్రమే మమ్మల్ని కట్టడి చేసేవాళ్ళు.
ఉదయమూ, సాయంత్రమూ పూర్తిగా మా అదుపు ఆజ్ఞల్లో వుండేవి. అప్పుడు మా సమయాన్ని తినెయ్యడానికి టీవీలు లేవు. ఫోన్లు లేవు. స్మార్ట్ఫోన్లు మా ఊహాలో లేవు. ఇంటర్నెట్‍ సంగతి తెలియనే తెలియదు. అప్పుడు వున్నది ఒకే ఒకటి అది రేడియో. ఒక్క ఆదివారం మాత్రమే చిన్నపిల్లల కార్యక్రమాలు వచ్చేవి. మధ్యాహ్నం మూడు గంటలు తప్ప మిగతా అన్ని సమయాలు పూర్తిగా మా సొంతం. ‘తినండి, నిద్రపోండి, ఆడుకోండి అల్లరి చేయకండి, కోట్లాడుకోకండి’ అనేవి మాత్రమే మా పెద్దవాళ్ళు చెప్నేవాళ్ళు. వాళ్ళకి తీరిక వున్నప్పుడు ఎక్కాలని, పద్యాలని చదివించేవాళ్ళు. బట్టీ పట్టించేవాళ్ళు.
అప్పుడు జీవితం చాలా సాదాసీదాగా అన్పించేది. సంతోషాలు, ఉత్సాహాలు కూడా చిన్న చిన్న పనులలో ఆటల్లో వుండేవి. అమ్మమ్మ వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళడం పిల్లలకి ఓ మధురమైన జ్ఞాపకంగా వుండేది. సంవత్సరం పొడవునా అప్పుడు పిల్లలు ఎదురు చూసేది. ఈ ఎండాకాలం సెలవులకోసమే. ఎగిరి ఎగిరి దుంకి దుంకి కాళ్ళు గుంజేవి. గుంజే కాళ్ళకి రిబ్బన్‍తో కట్టేవాళ్ళం. ఒంటి నిండా చెమట కాయలు మొలచేవి. వాటికి మంచి గంధాన్ని రాసి సువాసనలని ఇచ్చేవాళ్ళు పెద్దలు.


మా చెరువు దగ్గరకు పోయి ఈత నేర్చుకునేవాళ్ళం. పెద్ద వాళ్ళు సహాయం చేసేవాళ్ళు. ఈత వచ్చిన వాళ్ళు ఈతలు కొట్టేవాళ్ళు. రాత్రిపూట రాజేశ్వరుని గుడిలో ఇచ్చే నిశిపూజ ప్రసాదం కోసం వెళ్ళేవాళ్ళం. మా అందరిలో కాస్త పెద్దవాళ్ళు మమ్మల్ని కట్టడి చేసేవాళ్ళు. ఎవరైనా వాళ్ళ మాట వినకపోతే సాయంత్రం వాళ్ళకి పెద్దవాళ్ళతో క్లాస్‍ వుండేది.
రోజు ముగిసేసరికి శారీరకంగా అలసిపోయేవాళ్ళం. కానీ మనస్సులు ఉత్సాహంగానే వుండేవి. రాత్రి భోజనం తరువాత విశాల ఆకాశం క్రింద ముచ్చట్లూ కథలూ వుండేవి. కథలూ, భయానక కథలూ, మామూలే. రాజుల కథలు విని రాకుమారుడి మాదిరిగా కలల ప్రపంచంలోకి ప్రవేశించేవాళ్ళం.
మా సృజనాత్మక శక్తికి పని పెట్టేవాళ్ళం. కొత్త ఆటలూ పాటలూ, కొత్త కథలని సృష్టించేవాళ్ళం. కోతులు మమ్మల్ని చూసి ఆశ్చర్యపడేలా ఎగిరి గంతులేసే వాళ్ళం. చెట్టు దగ్గర కోతి కొమ్మచ్చి, గుంజలతో గుంజల ఆటలు, చింతగింజలతో ఆటలు, తొక్కుడు బిళ్ల, కబడ్డీ, మారంఫీట్‍… ఎన్నెని చెప్పేది. లెక్కలేనన్ని ఆటలు, పాటలు. అలసి సొలసి నిద్రపోయేవాళ్ళం. అమ్మమ్మ దగ్గరి వెళ్ళేవాళ్ళం. అక్కల దగ్గరికి వెళ్ళేవాళ్ళం మా అక్కల బంధువులు కూడా అప్పుడప్పుడూ వచ్చేవాళ్ళు. కొత్త బంధువులు కొత్త పరిచయాలు కొత్త అనుభవాలతో సెలవులు గడిచేవి. ఎండాకాలం సెలవులు వస్తున్నాయంటే ఆనందంతో మనస్సు ఊగిపోయేది. పదవ తరగతి తరువాత పరిస్థితుల్లో మార్పులు వచ్చాయి. సెలవులు సెలవుల్లా కాకుండా పోయాయి.
ఇప్పుడు పరిస్థితి మరీ దారుణంగా మారి పోయింది. సెలవుల్లో కూడా సెలవ బడులు మొద లయ్యాయి. పిల్లల సృజనాత్మక శక్తి తగ్గే పరిస్థితులు ఏర్పడ్డాయి. వివిధ ప్రాంతాలు తిరుగుతున్నాయి. కానీ మనుషులలో మమేకం కావడం తగ్గిపోయింది.


మాది డిజిటల్‍ పూర్వయుగం. అప్పుడు జీవితాలకు సహజమైనది. సులభంగా, సాధారణగా ఒత్తిడికి దూరంగా వుండేది. కానీ ప్రస్తుత పరిస్థితి అందుకు భిన్నంగా వుంది. ఆధునీకరణ, కుటుంబ నిర్మాణంలో మార్పులు. వేసవి సెలవులు కూడా పరిణామం చెందాయి. సెలవు బడులు, వేసవి శిబిరాలు, స్విమ్మింగ్‍, డ్యాన్స్, సంగీతం, రోబోటిక్స్ లాంటివి ఇప్పుడు ఎన్నో. సాంకేతిక పరిజ్ఞానం ఎక్కువైపోయాయి. అందుకని ఇప్పటి తరం మనుషులతో కన్నా ఆధునిక పరికరాలతో ఆడుతున్నారు. వాటి సహచర్యాన్ని కోరుకుంటున్నారు. వాటిని ఆస్వాదిస్తున్నారు. అది వారి అనుకూల స్థలాలుగా మారిపోతున్నాయి.
ఇప్పటితరం, ఇప్పటి పిల్లలు ఇంట్లో వుంటున్నారు. కానీ మనుషులతో కాదు. పరికరాలతో. వారి మాటలు కూడా పరికరాలతో. మనస్సుతో కాదు, యాంత్రికంగా, చాటింగ్‍ చేస్తున్నారు. కానీ ఉపయోగపడేది కాదు. మెదడుతో పని చేస్తున్నారు. హృదయంతో కాదు.
సెలవులు అప్పుడూ వున్నాయి. ఇప్పుడూ వున్నాయి. అమ్మమ్మల ఇల్లు అప్పుడూ వున్నాయి. ఇప్పుడూ వున్నాయి. కానీ పిల్లలకి సమయం లేదు. పరుగు. విపరీతమైన వేగం. మార్పు కాలంలోనే కాదు, మనుషులో కూడా.
ఏప్రియల్‍ నెల క్రూరమైన మాసమని ఈలియట్‍ ఎందుకన్నాడో తెలియదుగానీ ఇప్పుడు సెలవులున్న పిల్లల పట్ల క్రూరంగానే వున్నాయి. క్రూరంగానే వ్యవహరిస్తున్నాయి.


చివరగా:
ఏవైనా అట్లాగే ఉండాలనుకోవడం ఎంత సహజమో. అట్లా లేవని బాధపడటమూ అంతే సహజమేమో!


-మంగారి రాజేందర్‍ (జింబో)
ఎ : 9440483001

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *