(జరిగిన కథ: పొరుగు రాష్ట్రం నుండి వచ్చిన ఒక కుటుంబంలోని పిల్లలు తుపాకీ బొమ్మలతో ఇబ్బంది పెడుతుంటే ఆ వ్యసనం మాన్పించాలని అనుకుంటుంది అవ్వ.)
(గత సంచిక తరువాయి)
‘‘మీరు ఇక్కడ ఎన్ని రోజులు ఉంటారు?’’ తల్లిదండ్రులను అడిగింది అవ్వ.
‘‘ఇంకొక రోజు ఉంటాం’’ సమాధానం ఇచ్చారు వాళ్లు.
‘‘ఎలాగైనా వీరిని మార్చాలి… నావిడిదిలోనే ఇలా చేసారంటే ఎటు వెళ్లినా ఇంతే కదా’’ అనుకుంటూ ఆలోచనలో పడింది. అప్పుడప్పుడు అవ్వను పలకరించడానికి వచ్చే చుట్టుపక్కల పిల్లల్ని ఆ సాయంత్రమే పిలిచింది. వాళ్లతో ‘‘తొక్కుడు బిళ్ళ… దాగుడు మూతలు… చిర్రగోని (గోళీలాట).. కోకో..’’ అన్నీ కొద్దిసేపు ఆడించింది. ఇవన్నీ గన్తో ఆడుకుందాం అని బయటికి వచ్చిన పిల్లలిద్దరూ ఆశ్చర్యంగా చూడసాగారు. వాళ్లు చప్పట్లు కొడుతూ నవ్వుతూ సంతోషంగా ఆడుతుంటే… ‘‘వీళ్ళిద్దరి దగ్గర ఏదో తక్కువైనట్టు, వాళ్ళలాగా ఇంత సంతోషం తమకు ఎప్పుడు కలగలేదని’’ ఆ చిన్ని బుర్రలకు అనిపించసాగింది. ఇంతలో వీళ్లను చూసి ‘‘మీరు కూడా ఆడండి’’ అని సైగ చేసారు. అప్పటిదాకా ఆపుకున్న కోరికను ఇక ఆపుకోలేక వీళ్ళు కూడా పరిగెత్తుకెళ్లారు. ఆడుతుంటే అందులో ఒకరికి చేతిపై చిన్నగా ఎర్రగా కందిపోయి ఉంది. ‘‘ఏమైంది నీ చేతికి?’’ అన్నా చెల్లెలిద్దరూ ఒకేసారి అడిగారు. ‘‘మీరు ఉదయం గన్తో షూట్ చేసినప్పుడు నాకు గట్టిగా తగిలింది. ఇంకా కొంచెం నొప్పిగా కూడా ఉంది’’ అంది ఆ పాప.
‘‘అది విని వీళ్ళిద్దరికీ చాలా బాధ కలిగింది. మన వల్ల ఈ కొత్త దోస్త్కి ఇంత నొప్పి కలిగిందా?’’. ‘‘అమ్మా నాన్న ఇన్ని రోజులూ ఎంత చెప్పినా అర్థం చేసుకోలేదు.. ఇక నుండి ఇలా చేయొద్దు మనం… ఫోన్లలో ఆడే కంటే ఇలా ఆడుకుంటేనే ఎంతో సంతోషంగా ఉంది కూడా’’ అనుకున్నారు.
అనుకున్న దానికంటే ఇంకొక రోజు ఎక్కువే ఉందామని పిల్లలు మారాం చేసేసరికి… ‘‘ఇంతకన్నా కావాల్సిందేముంది!? వీళ్లు మారారు అదే చాలు’’ అనుకున్నారు తల్లిదండ్రులు. అవ్వకు కృతజ్ఞతలు తెలుపుకున్నారు.
× × ×
ఒకరోజు అవ్వ బయట గాంధీజీ విగ్రహం ముందుర ఉన్న వరండాలో కూర్చుని ఆలోచిస్తోంది. ‘‘దసరా పండుగ దగ్గర పడుతుండటంతో కావచ్చు. రెండు రోజుల నుండి ఎవరూ ఎక్కువగా రావడం లేదు. ఏమిటో… వచ్చిపోయే వాళ్లతోనే నా జీవితంకు ఎవరో ఒకరు తోడున్నట్టుగా ఉంటుంది. ఇలా ఎవరూ లేకపోతే చిన్నబోయినట్టుగానే ఉంది’’.. అని అనుకుంటుండగానే రెండు స్కూల్ వ్యాన్లు వచ్చి ఆగాయి.
అవ్వలేచేలోపలే వ్యాన్లో నుండి దిగిన టీచర్లు అవ్వకు ఎదురు వచ్చారు. ‘‘పిల్లల్ని రెండు రోజుల కోసం టూర్కి తీసుకొచ్చామని, మాకు వసతి కావాలని’’ అంటూ అవ్వని అడిగారు.
గదులు ఖాళీగానే ఉన్నా… అవ్వ ఆలోచనలో పడింది. ‘‘ఇలా ఇంతమంది పిల్లలకు గదులిస్తే ఏమైనా ఇబ్బంది అవుతుందేమో!’’ చూస్తుంటే… టీచర్లు పిల్లలు కలిసి సుమారు 50 మంది దాకా
ఉన్నారు.
అవ్వ ఏమీ మాట్లాడకపోవడంతో టీచర్లకు ఆందోళన మొదలైంది. ‘‘అవ్వా! ఈ చుట్టుపక్కల ఎవరినడిగినా.. మీ విడిది బాగుంటుందని చెప్పారు. అందుకే అన్ని వదులుకొని ఇక్కడికి వచ్చాము. మీరు ఇవ్వకపోతే మాకు, పిల్లలకు చాలా కష్టం అవుతుంది. డబ్బులు మీరెంత అంటే అంత ఇస్తాము. దయచేసి గదులు ఇవ్వండి’’ అని వేడుకున్నట్టుగా అడిగారు.
అవ్వది అసలే జాలి గుండె. ఇంకేం అనుమాన పడకుండా వెంటనే ‘‘సరే’’ అంది.
అందరూ సంతోషంగా గదుల్లోకి వెళ్లిపోయారు. సాయంత్రం దాకా టిఫిన్లు, భోజనాలు చేస్తూ దగ్గరివన్నీ తిరిగి వచ్చారు. ఒకసారి వాళ్ళందరినీ పలకరిద్దామని సాయంత్రం వారి గదుల్లోకి వెళ్లింది అవ్వ. ఎంతో శుభ్రంగా ఉండే గదులు చాలా అశుభ్రంగా చేసేసారు. ప్రతి గదిలోనూ.. గది ముందర చెత్తబుట్టలు పెట్టించినా… పిల్లలు చిరుతిండ్లు తిని ఖాళీ చేసిన కవర్లు, పేపర్లు చిందర వందరగా పడేసారు. అవ్వకు బాగా కోపం వచ్చింది… కానీ, ఎవరితోనూ కోపంగా మాట్లాడటం అలవాటు లేక నెమ్మదిగానే వాళ్లను మందలించింది. ‘‘పిల్లలు కదండీ… మేము చెబుతాం లెండి ఇంకోసారి అలా చేయొద్దని’’ అంటున్న టీచర్ల మాట విని ఊరుకున్నా.. తెల్లవారి ఉదయం కూడా మళ్లీ అలాగే చేయటంతో ‘‘ఇక లాభం లేదు. ఈరోజు హోమ్ థియేటర్ ఓపెన్ చేయాల్సిందే’’ అనుకుంది. (మిగతా కథ వచ్చే సంచికలో)
- మాదారపు వాణిశ్రీ
ఫోన్ : 9247286668
బొమ్మలు: కైరం బాబు