(గత సంచిక తరువాయి)
పాకిస్తాన్లో అనేక విలువైన అనుభవాలను సంపాదించాను. ఒక కొండ ప్రాంతంలో నడుస్తుంటే బందిపోటు దొంగల ముఠా నన్ను చుట్టుముట్టి తలకు తుపాకీ గురిపెట్టి తమను అనుసరించమన్నారు. జంకుగొంకు లేని నేను దేవుడిపై భారం వేసి వారి వెంబడి రెండు గంటలు నడిచి వారి స్థావరానికి వెళ్ళాను. ప్రశ్నల మీద ప్రశ్నలు. చివరికి నా గురించి నిజం తెలుసుకొని చక్కటి విందు భోజనం పెట్టి, గౌరవ సూచకంగా నా తలకు వారి సంప్రదాయం ప్రకారం తలపాగా చుట్టి కొంత నగదును బహుమానంగా ఇచ్చారు. చూశారా! నన్ను దోచుకుందామని కిడ్నాప్ చేసిన వారు నాకే ఆతిధ్యమిచ్చి, బహుమానిలిచ్చారు.
ఇదంతా ఎట్లా సాధ్యమయ్యింది? ప్రేమా, స్నేహం ద్వారా మాత్రమే! నన్ను సురక్షితంగా కాపాడినవి అవే. ఒకవేళ నా దగ్గర ఆత్మరక్షణ కోసం తుపాకీ, రివాల్వర్ ఉన్నట్లయితే వారు నన్ను ప్రశ్నించక ముందే చంపేసేవారు.
‘‘ఆయుధాలు మీ సమస్యలను పరిష్కరించవు. మరిన్ని సమస్యలను సృష్టిస్తాయి. ప్రేమా, స్నేహం, మంచితనం ద్వారానే ప్రపంచాన్ని జయించగలం. అమెరికా బిన్లాడెన్కు తుపాకీ ఇస్తే అందులో నుండి వచ్చిన తూటా తిరిగి అమెరికాకే తగిలింది. ఒకవేళ అమెరికా బిన్లాడెన్కు ప్రేమను ప్రసాదిస్తే తిరిగి అమెరికాకు ప్రేమనే లభించేది’’ అని వారికి నచ్చచెప్పాను.
పాకిస్తాన్లో ఒకచోట పోలీసులు నా రిస్ట్ వాచీని లాక్కున్నారు. నేనేమీ అనలేదు. కరాచీ చేరుకున్నాక ఒక ప్రెస్మీట్ జరిగింది. పోలీసులపై మీ అభిప్రాయం చెప్పండని విలేఖరులు అడిగారు.
‘‘పాకిస్తాన్ పోలీసులు చాలా మంచివారు. కేవలం రిస్టువాచీలు మాత్రమే లాక్కుంటారు’’ అని నవ్వుతూ చెప్పాను. అంతే తెల్లవారి నా వాచీ నా వద్దకు వచ్చింది. ఈ భూమి మీద నాకున్న ఏకైక శత్రువు ఒకటే. దాన్ని మొదటిసారిగా నేను పాకిస్తాన్లోనే కలుసుకున్నాను. అదేమిటో మీకు తెలుసా?
‘‘మిరపకాయ, చిల్లీ’’
ఒకరోజు పాకిస్తాన్లో ఒక డాబా హోటల్లోకి వెళ్లాను. ఆకలి దంచేస్తుంది. ఒక డిష్ నా ముందు పెట్టారు. ఎర్రగా, ఆకుపచ్చగా నోరూరిస్తు కళ్లకు విందు చేసింది. ఆత్రంగా ఒక పెద్ద చెమ్చాతో దానిని తీసి నా నోట్లో కుక్కుకున్నాను. అంతే ‘‘ఓ మంట’’ అని పెద్దగా అరిచాను. నోరంతా మంట కడుపులో మంట ఎదురుగా టేబుల్ మీద ఉన్న జార్లోని నీళ్లన్నీ తాగాను. అయినా మంట తగ్గలేదు. కండ్ల నుండి ముక్కుల నుండి నీళ్లు కారుతున్నై. ఏమైందేమందని చుట్టూ ఉన్న వారందరి ప్రశ్నలు.
విషం విషం అన్నాను. చచ్చిపోతున్నాను అని అరిచాను. అందరూ పక్కున నవ్వేసి విషం కాదు కారం అన్నారు. అలా నాకు మొదటిసారి నా శత్రువు ‘కారం’ నాకు పాకిస్తాన్లో పరిచయమైంది. కారం నా వంటికి అపకారం చేస్తుంది.
పాకిస్తాన్ ప్రజలు చాలా మంచివారు. ప్రేమాస్పదులు. భారతీయులు కూడా అంతే. అమెరికా లాంటి అగ్రరాజ్యాల పుణ్యమా అని ఈ రెండు దేశాల మధ్య నిరంతర శత్రుత్వం. అసలు ప్రపంచ శాంతికి ప్రమాదం అమెరికా వల్లనే వస్తుంది. యుద్ధాలకు అమెరికాయే కారణం. అమెరికా ఇరాక్ నుండి తన సైన్యాన్ని ఉపసంహ రించుకుంటే ప్రపంచ శాంతి సాధ్యమవుతుంది. ఇరాక్లోని నూనెబావుల కోసమే అమెరికా సద్దాంతో యుద్ధానికి దిగింది.
గమ్మత్తు ఏంటంటే మీ అద్వానీ జన్మస్థలం పాకిస్తానే, అలాగే మీ దేశ ప్రధాని మన్మోహన్ సింగ్ జన్మస్థలం కూడా పాకిస్తానే. అటు పాక్ ప్రధాని ముషారఫ్ జన్మస్థలం ఢిల్లీ. కావున మీ మన్మోహన్సింగ్ను పాక్కు ప్రధానమంత్రిగా, అక్కడున్న ముషారఫ్ను ఇండియాకు ప్రధాన మంత్రిగా పరస్పరం మారిస్తే రెండు దేశాలమధ్య ఆటోమాటిక్గా శాంతి, స్నేహం ఏర్పడుతుంది.

ఇప్పుడు మీ దేశం చాలా అదృష్టం చేసుకున్నది. మీ ప్రధాని మన్మోహన్సింగ్ మౌలికంగా రాజకీయ నాయకుడు కాదు. ఆయన ఆర్థిక శాస్త్రవేత్త. అలాగే మీ దేశాధ్యక్షుడు అబ్దుల్కలాం. ఆయనా శాస్త్రజ్ఞుడే. ఈ ఇద్దరి చిత్తశుద్ది, నిజాయితీ వలన మీ దేశం అభివృద్ధిని సాధించే రోజులు వచ్చాయి.రాజకీయ నాయకులవల్ల జరుగుతున్న నష్టం వీరివలన జరుగదు.
ప్రపంచమే నా దేశం నేను ప్రపంచ పౌరుడిని, దేశ దేశాల సరిహద్దుల వల్ల ప్రపంచ శాంతి, ప్రజల మధ్య స్నేహం దెబ్బతినకూడదు. ‘‘వసుధైక కుటుంబం’’ ఆశయాన్ని నేను నమ్ముతాను. యుద్ధాలు అంతర్జాతీయ ఉగ్రవాదంలేని స్వర్గాన్ని మనం ఈ భూమి మీదనే స్థాపించుకోవాలి. మరణించిన తరువాత ఎక్కడో ఉన్న స్వర్గానికి వెళ్లే బదులు ఇక్కడే ఈ భూమి మీదే స్వర్గాన్ని స్థాపించి, స్వర్గం నుండి స్వర్గానికి ఎందుకు వెళ్లకూడదు?
పాకిస్తాన్లోని కారా కోరం పర్వతాల నుండి చైనా వెళ్లాను. ప్రాచీన కాలంలో ఈ మార్గాన్ని ‘‘సిల్క్రూట్’’ అనేవారు. మార్కోపోలో కూడా యూరపు నుండి చైనాకు ఈ మార్గం ద్వారానే వెళ్లాడు. చైనా యాత్రీకులు ఫాహియాన్, హ్యూయాన్త్సంగ్లు ఈ కారాకోరం పర్వతాలను దాటే మీ ఇండియాకు వచ్చారు. దేశదేశాలను కలిపే జీవనాడులు ఈ రహదారులు.
దూరాలను కలిపే దారాలు ఈ రహదారులు.
ప్రపంచాన్ని చుట్టి అన్ని దేశాలను దర్శించాను కదా! ప్రపంచంలో నాకిష్టమైన దేశం ఏదో మీకు తెలుసా?
భారత దేశం. భారతదేశం నిజానికి ఒక దేశం కాదు. అదొక మినీ ప్రపంచం. ప్రపంచంలో ఉండే వైవిధ్యాలన్నీ ఇండియాలో కనబడతాయి. చారిత్రకంగా, సాంస్క•తికంగా, రాజకీయంగా, కులమతాల పరంగా అనేక వైవిధ్యాలు వున్నా ఇండియా ఐక్యంగానే, ఒక్కటిగానే అఖండంగా నిలబడి వున్నప్పుడు అనేక వైవిధ్యాలు, వైరుధ్యాలు వున్న ప్రపంచం ఒక్కటిగా, యుద్ధాలు, ఉగ్రవాదం లేకుండా ఎందుకుండకూడదు? అది సాధ్యం కాదా?
భారతదేశం పేద దేశం అని ఎవరైనా అంటే ముఖ్యంగా మీ భారతీయులే అంటే నాకు బాధ వేస్తుంది. దుఃఖం కలుగుతుంది. నిజానికి మీ దేశం పేద దేశం కాదు. చారిత్రకంగా, సాంస్క•తికంగా, మతపరంగా చాలా గొప్పదేశం. గొప్ప నాగరికత, వారసత్వంకలిగిన దేశం. మీరందరూ సగర్వంగా తలెత్తుకొని మేం భారతీయులం అని ప్రపంచానికి చాటాలి. అమూల్యమైన ప్రకృతి వనరులు, అపార మానవ సంపద ఉన్న మీ దేశం పేద దేశం ఎలా అవుతుంది? దురదృష్టవశాత్తు మీరు ఆ సంపదలను సరిగ్గా వినియోగించుకోవడం లేదు. వాటిని వినియోగించుకున్న నాడు మీ దేశం అగ్రరాజ్యంగా నిలబడుతుంది. ప్రపంచానికే శీర్షమాణిక్యం అవుతుంది.
‘అతిథి దేవో భవ’ అన్నది ఉత్త మాటలు కావు. మీ దేశంలో నేను అనుభవించి ప్రత్యక్షంగా చూశాను. రాజస్థాన్లో తిరుగుతున్నప్పుడు నీళ్లు లేక రెండు మూడు రోజులయ్యి ఆ ఎడారిలోనే స్ప•హ తప్పి పడిపోయాను. ప్రజలే నన్ను ఆదరించి బతికించారు.
ఇక మీ ఆంధప్రదేశ్ గురించి కూడా చెబుతాను. నాకు ‘కొంచెం, కొంచెం తెలుగు వచ్చు. ఇండియాకు రావటం నాకు ఇది రెండవసారి. మొదటిసారి వచ్చినప్పుడు బెంగుళూరుకు హైదరాబాద్ మీదుగా వెళ్లాను. ముఖ్యమంత్రిగా విజయభాస్కర్రెడ్డి గారున్నారు. ఆయనను కలిశాను. కాసేపు మాట్లాడాను. ప్రభుత్వ అతిథి గృహంలో నాకు ఆతిథ్యం దొరికింది. ఆయన పర్సనల్గా నాకు 25 వేల రూపాయలు బహుమతిగా ఇచ్చారు. నా ప్రపంచ యాత్రలో గొప్పతనం ఇదే. పేద వాళ్ళ పూరిగుడిసెలో పంచరంగుల నక్షత్రాల ‘స్టార్’ హోటళ్లలలో బస చేశాను. సామాన్యరైతు దగ్గర, దేశ దేశాల అధ్యక్షుల ఇంద్ర భవనాలల్ల ఆతిథ్యం పొందాను. పాక్ ప్రధాని స్వయంగా ప్లేన్ టికెట్ కొనిస్తానంటే వద్దని, ‘పాదయాత్ర ధర్మం’ పాటించి దానిని సున్నితంగా తిరస్కరించాను.
కృష్ణా జిల్లా పెడనలో అదో వింత అనుభవం. ఆకలి, నీరసం, జేబులు ఖాళీ. సాపాటు ఎటూ లేదు, పేపరైనా చదివి ఆకలి మరిచిపోదాం అని దేవాలయం అరుగుల మీద పడుకొని పేపర్ చదువుతున్నా. ఒక పది రూపాలయ నోటు నా కండ్ల ముందు కనబడింది. ఎర్రటి జరీ అంచు పట్టు ధోవతిలో దేవాలయం పూజారి ఆ నోటు నా చేతిలో పెట్టి ‘అన్నం తిను’ అన్నట్లు చేతితో సైగ చేశాడు. ఆయనకు ఇంగ్లీష్ రాదు. కాని ప్రేమ భాష మాత్రం వచ్చు. భాషలు రాకున్నా ప్రేమలు వుంటే ఒకరికొకరం అర్థం అవుతాం. ఏ దేశం వారమైనా, ఏ జాతి వారమైనా, ప్రేమ మనుషులను కలిపే అంతర్జాతీయ భాష.
ఆ పది రూపాయల నోటు పట్టుకుని ఎదురుగా వున్న హోటల్కు వెళ్లి దోసె తిన్నాను.
తమిళనాడులో పర్యటిస్తున్నప్పుడు ఒక పట్టణానికి చేరుకున్నాను. అప్పుడు రాత్రి పది అయ్యింది. సన్నగా చినుకులు కూడా మొదలైనాయి. ఏం చేయాలో తోచలేదు. ఒక గుడి కనబడింది. ఆ రాత్రి అందులో తల దాచుకుందామని గుడిలోకి అడుగు పెట్టాను. పూజారి పెద్దగా అరుస్తూ అవతలికి పో అన్నట్లు కసిరి కొట్టాడు. నేను మౌనంగా వెనుకకుతిరిగి రోడ్డు మీదికి వచ్చాను. నాకు ఎదురుగా ఒక మారుతీ కారు వచ్చి ఆగింది. అందులో ఉన్న ఒక పెద్దాయన చాలా మర్యాదగా ఇంగ్లీషులో ‘ఎవరు మీరు? ఎక్కడ్నుంచి వస్తున్నారు?’ అని అడిగాడు. నా పరిస్థితి తెలుసుకుని ఇంటికి తీసుకుపోయాడు. అదొక ఇంద్రభవనం. ఆయన అమ్మ నాకెదురుగా వచ్చి స్వాగతం పలికింది. చలి రాత్రి వేడి నీటితో స్నానం. పెద్ద డైనింగ్ టేబుల్పై వారి పద్ధతిలో గాక యూరోపియన్ స్టైల్లో డిన్నర్. వెచ్చని బెడ్డు మీద కమ్మటి నిద్ర. ఆ వానరాత్రి దివి నుండి భువికి నా కోసం దిగిన స్వర్గం. ఆ తెల్లారి వీడ్కోలు సందర్భంలో సంప్రదాయకంగా బట్టలు పెట్టారు. తాంబూల దక్షిణగా డబ్బులు ఇచ్చారు. దారిలో ఆకలి బాధ తీర్చుకోవటానికి పెద్ద పండ్ల బుట్ట. నిజంగా ఇది ‘అతిథి దేవోభవ’నే కదా!
తిరుగు ప్రయాణంలో నేను ఆ గుడి పూజారి దగ్గరికి వెళ్లి థాంక్స్ చెప్పాను. ఆయనే గనుక నన్ను వెళ్లగొట్టకపోతే నాకు అంత గొప్ప ఆతిథ్యం లభించేది కాదు. నాకు ఇంత గొప్ప సుఖానుభవం దొరకాలనే ఆ దేవుడు పూజారిచే అలా తిరస్కరింప చేశాడు. కావున జీవితంలో కష్టమొచ్చినా, నష్టమొచ్చినా మన మంచికే అనుకుని పాజిటివ్ థింకింగ్తో ఉండాలి, ముందుకు మున్ముందుకే సాగిపోవాలి.
తమిళనాడులో రామేశ్వరం సముద్రపు ఒడ్డున కూచున్నాను. నా తర్వాత యాత్ర శ్రీలంక. ఎట్లా వెళ్లాలి. ఎదురుగా సముద్రం. దాన్ని ఎట్లా దాటాలి? అప్పుడు రామాయణంలో హనుమంతుడు జ్ఞాపకం వచ్చాడు. నేనే హనుమంతుణ్ణయితే గాలిలో ఎగిరి సముద్రాన్ని దాటి లంకకు వెళ్లే వాణ్ణి కదా అని కాసేపు కలలు కన్నాను. కల్లోల కడలి ముందు నా కలలు కల్లలని తేలి ఒక మంచి మనిషి దాతృత్వంతో శ్రీలంక చేరుకున్నాను. అక్కడ్నుంచి సిసలీ, మారిషస్ వగైరా వగైరా.
‘ఆకాశంలో తెగిని గాలిపటంలా’ తిరగటం నా లక్ష్యం కాదు. ప్రతి రోజూ అనేక సంగతులు తెలుసుకుంటూ, నేర్చుకుంటూ ప్రజలను చైతన్యపరచడమే నా లక్ష్యం. యుద్ధాలు, ఉగ్రవాదం, జాతి వివక్ష, మాదక ద్రవ్యాలు మత్తు మందులు, తాగుడు లేని ప్రపంచం కోసం ప్రచారం చేస్తున్నాను. వన్య ప్రాణుల సంరక్షణ, పర్యావరణ పరిరక్షణ కోసం ప్రజలను సంసిద్ధం చేస్తాను. మీ దేశంలోని సాంఘిక దురాచారాలు, వరకట్నం, కులతత్వం, మతతత్వం, బాల్య వివాహాలు, బాల కార్మిక వ్యవస్థకు వ్యతిరేకంగా ప్రచారం చేస్తున్నాను. ప్రపంచ శాంతి నా లక్ష్యం. ఈ ప్రపంచం నా కుటుంబం. నేను ప్రపంచ పౌరుణ్ణి. ‘ఇల్లాలు చదువు ఇంటికి వెలుగు’ అన్నట్లు మీ దేశానికి స్త్రీల అక్షరాస్యత చాలా అవసరం. చిన్న పిల్లలు తండ్రి కంటే తల్లితోనే ఎక్కువ కాలం గడుపుతారు. విద్యలేని తల్లి తన పిల్లల్ని తెలివిమంతులుగా తీర్చి దిద్దలేదు. కావున స్త్రీ విద్య చాలా అవసరం.
విద్య ప్రభుత్వ రంగ పరిధిలోనే ఉండాలి. రాజకీయ నాయకుల పిల్లల్ని, ప్రభుత్వ అధికారుల పిల్లల్ని తప్పనిసరిగా ప్రభుత్వ పాఠశాలలోనే చేర్పించి చదివించాలని చట్టం చేయాలి. అప్పుడు ఆ స్కూళ్లలో ప్రమాణాలు పెరుగుతాయి. ఈ స్కూళ్లకు గౌరవం పెరుగుతుంది.
‘మేరా జూతా హై జపానీ, ఏ పట్లోన్ ఇంగ్లీస్తానీ’
సర్పే లాల్ టోపీ రూసీ, ఫిర్ భీ దిల్ హై హిందుస్తానీ’ – ఆ పాట నాకు చాలా ఇష్టం. ఆ పాటను చాలా సార్లు రోడ్డు పక్కన ఉండే డాబా హోటళ్లలో విన్నాను. ఆ పాటను ‘హమ్’ చేయడం కూడా వచ్చు. ఆ పాటలో ఉన్నట్లు నేను ఎక్కడ బసచేస్తానో, ఎప్పుడు ఆగుతానో నాకే తెలియదు.
Only God Knows
ప్రతి రోజు ఎన్ని కిలోమీటర్లు, ఎంత దూరం నడుస్తానన్నది నాకు ముఖ్యం కాదు. ఎంత మందిని కలిశాను, ఎంత నేర్చుకున్నాను, ఏం చెప్పాను అన్నదే నాకు కొలబద్ద. గ్రామాలు తారసపడని అరణ్య మార్గంలో ఒక రోజుకు 50 కి.మీ.లు నడుస్తాను. నడక నడుస్తున్న చరిత్ర. నడక నడుస్తున్న పాట. నడక సాగుతున్న కవిత.
పెద్ద పెద్ద పట్టణాల కంటే చిన్న చిన్న పల్లెల్లోనే ప్రజల ప్రేమ, ఆతిథ్యం బాగా ఉంటుంది. వారి ఇండ్లు చిన్నవే అయినా హృదయాలు మాత్రం పెద్దవి. పట్టణాలలో ధనికుల నివాసాలు విశాలం. కాని హృదయాలు మాత్రం ఇరుకిరుకు. అక్కడంతా పరుగో పరుగుల జీవితం. పలకరించే సమయం ఎవరికీ ఉండదు. అందుకే నేను జాతీయ రహదారులను, పెద్ద పెద్ద పట్టణాలను తప్పించుకొని కాలిబాటల మీద, పిల్లబాటల మీద తిరగడానికి ఇష్టపడతాను.
నా వయస్సు ఇప్పుడు 46 సంవత్సరాలు. ఇంకో నాలుగు సంవత్సరాల్లో ఆస్ట్రేలియా, లాటిన్ అమెరికా, నార్త్ అమెరికాలు చుట్టుముట్టి మా స్లోవేనియా చేరుకుంటాను. ప్రతి రోజూ నేను డైరీ రాసుకుంటాను. నేను చూసిన ప్రదేశాలు, కలుసుకున్న మనుషులు, అనేక అనుభవాలను అందులో రాస్తాను. ఒక డైరీ పూర్తిగా నిండిపోగానే దానిని కొరియర్లో మా దేశానికి పంపిస్తాను మా వాళ్లు ఆ డైరీలన్నింటినీ జాగ్రత్తగా భద్రపరుస్తున్నారు. నేను మా దేశం చేరుకోగానే ఆ డైరీల ఆధారంగా ప్రతి దేశం, ఆ దేశంలోని నా యాత్రానుభవాల గురించి విడివిడిగా పుస్తకాలు రాస్తాను. ఆ పుస్తకాలన్నీ నా మాతృభాష ‘స్లోవియా’లోనే రాస్తాను. నా మాతృభాషలోనే నా అనుభవాలు సరిగ్గా చెప్పగలను. తర్వాత మా ప్రభుత్వ సహాయంతో ఆ గ్రంథాలను వేరేవారితో ఇంగ్లీష్ భాషలోకి అనువాదం చేయిస్తాను.
ఈ పుస్తకాలే కాక ఒక మ్యూజియం కూడా స్థాపిస్తాను. నేను సేకరించిన ఫోటోలు, ఆటోగ్రాపులు, వస్తువులను అందులో నిక్షిప్తం చేస్తాను. దాన్నొక ప్రపంచ మ్యూజియంగా తీర్చి దిద్దుతాను.
అట్ల ఆ ప్రపంచ పాదయాత్రికుడు తన కలలను నా కండ్ల ముందు పరిచాడు. పలవరించాడు. పరవశించాడు. నాతో పంచుకున్నాడు.
నేను మొదటి రోజు ఆ ‘ముసాఫిర్’ను బిర్కూరు గ్రామంలో కలుసుకున్నప్పుడు గంగారామ్, సావిత్రి అనే దంపతులు అతణ్ణి భోజనానికి ఆహ్వానించారు. ఆ ఇల్లాలు ‘సావిత్రి’ కాశీలోని మాత అన్నపూర్ణేశ్వరీ దేవిలా అతనికి భోజనం పెట్టి కొసిరి కొసిరి తినిపించింది. Your love is so big but my stomach is so small అని ఆయన తన కృతజ్ఞతలు తెలియజేశాడు.
అప్పుడు ఆ దయగల తల్లి ‘దేశదేశాల తల్లుల ఒడిలో పెరుగుతున్న పిల్లగాడు’’ అని దీవించింది. నిజమే. ప్రపంచ యాత్రికుడు – ప్రపంచ మానవుడు. – గాస్పర్ ఒరేహెక్!
ఆఖరి రోజు ఆర్మూర్లో అర్థరాత్రి దాకా డాక్టర్ రామరాజుగారింట్లో (భట్టిప్రోలు కథల రచయిత) కవి మిత్రుడు కోయి కోటేశ్వరరావు, పత్రికా విలేకరి మల్లేష్, నేను, అతను కలిసి ఆ రాత్రిని రగిలించి వెలిగించాం. ఎడతెగని నిరంతర కబుర్లతో. చివరికి భళ్లున తెల్లారింది.
ఆ ‘దునియా కీ ముసాఫిర్’కు అల్విదా చెప్పక తప్పదు కదా!
చిరు చీకట్లు తొలగక ముందే ఇరానీ హోటళ్లో చాయ్ తాగి ఆ ఆర్మూర్ రోడ్డు మీద విడిపోయే ముందు అతని మాతృభాషలో ‘దస్వీ దానియా’ (గుడ్బై) అన్నాను. దానికతను చిర్నవ్వు నవ్వుతూ ‘క్వాలా’ (థాంక్స్) అన్నాడు. తన రెండు చేతుల్ని నా భుజాలపై వేసి ఆ నీలి కండ్లల్లో కరుణా, స్నేహం తొణికిసలాడుతుండగా Take care of your health you are useful to others ‘ప్రతి కలయికా విడిపోవటం కోసమే కదా’. నేను నిజామాబాద్ వైపు. అతను అదిలాబాద్ వైపు. ఇక మళ్లీ కలవని దారులు. మళ్లీ కనపడని స్నేహాలు.
నా జీవితంలో నేనతణ్ణి మళ్లీ కలువలేను. చూడలేను.
నాలుగడుగులు వేసి గిరుక్కున వెనక్కి తిరిగి చూశాను. తూర్పు దిక్కు పెద్దగా సూర్యోదయం. మండుతున్న ఆ సూర్యగోళంలోకి వడివడిగా అడుగులేస్తూ ప్రపంచ శాంతి కోసం ఆ పాదయాత్రికుడు – గాస్పర్ ఓరేహెక్.
(రచనా కాలం : 2005)
-పరవస్తు లోకేశ్వర్, ఎ: 91606 80847